Dit prachtig initiatief wordt breed gesteund en het groepje zegslieden van uw verslaggever bestaat dan ook uit flink wat personen. Thom van Dinter is bestuurslid van GAC. Hij behoorde al tot de trainersgroep van de club, maar kwam na een beenamputatie in een rolstoel terecht. Thom, met een knipoog: “Een trainersachtergrond, een relatie met de zorg door mijn werk bij de GGZ én een beperking. Ik pas dus wel bij dit nieuwe project, ik geef nog steeds trainingen en denk in mogelijkheden en kansen. Onze vereniging heeft maatschappelijke bevlogenheid wel een beetje in het DNA zitten. Het gaat bij ons om sporten in de breedte en daar hoort bij dat we mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking zo goed mogelijk willen begeleiden.”

Henk van Eck heeft ervaring vanuit zijn werk bij de GGZ. Daar verzorgde hij ‘running therapie’ voor patiënten met psychische klachten. “Running Blind bestaat nu al een jaar of dertien en doet ook aan honk- en softbal, aan blindenvoetbal en -tafeltennis. Bij de begeleiding van Johan heb ik aan Adriaan Dekkers gevraagd om reserve-buddy te zijn.” Adriaan knikt: “Ja, het kan om allerlei redenen nodig zijn dat ik af en toe inspring. Het is nu eenmaal noodzakelijk dat je wat sneller bent dan degene die je begeleidt. We zijn sowieso aan het bouwen aan een stevig begeleidingsteam. We hebben niet alleen buddy’s in de geledingen, maar ook een huisarts, trainers en een ergo-therapeute.”

Henny Dekkers zit ook aan tafel. Zij begeleidt een loopgroep voor vrouwen met borstkanker. “Sporten tijdens en na de behandeling zorgt voor minder last van angst, depressies en vermoeidheid. Na deze zogeheten Recovery Run-training kom je met een voldaan gevoel thuis. En het gaat niet uitsluitend om hardlopen. Wandelen mag óók. Je kunt op jouw niveau meedoen.”

De hoofdpersoon in dit verhaal is Johan, opgegroeid in De Mortel. Toen hij enige jaren geleden op een fataal moment blind werd, is hij niet bij de pakken neer gaan zitten. “De doctoren hebben nog overal heen gebeld om expertise. Toen kwamen ze met de mededeling dat er maar acht mensen zijn die het soort ongeval dat mij is overkomen, hebben overleefd. Ik ben de negende, maar mijn zicht ben ik voorgoed kwijt. Na 45 weken revalidatie, vier dagen per week in Apeldoorn bij het Loo-erf náást het beroemde paleis, heb ik door computerles, handvaardigheid, ergotherapie en sporten als judo, speerwerpen, discusvoetbal en blindenvoetbal mijn draai weer gevonden. Ik werd in Apeldoorn onder andere begeleid door een psycholoog. Mentale therapie hoorde ook bij de behandeling, door beweging en lichaamsbeleving leer je anders om te gaan met je klachten. Bij het Loo-erf heb ik ook een dame uit Vught leren kennen. Zij heeft mij meegenomen naar de atletiekclub aldaar en ik bouwde er mijn conditie verder op tot 25 rondjes van ruim tweehonderd meter. Mijn voeten deden het door dat ongeluk ook al niet prima en dat is door de trainingen beduidend beter geworden.”

En nu Johan? Hoe ziet je nieuwe leven eruit? “Ik sta ’s morgens naar oude gewoonte vroeg op, om 6 uur uit bed, boterham, nieuws luisteren en wat later in de ochtend lotgenoten en collega’s van vroeger bellen, drie keer per week hardlopen, met Henk of Adriaan hier op het GAC-terrein én in de Stippelbergse bossen, én nog steeds in Vught. En tandemen.” Tandemen? “Ja, ik heb een tijd in Reusel gewoond en daar een stichting opgericht. Op een tandem fietsen met een ziende wielerpartner. Ik heb intussen ook al braille geleerd. Viel niet mee, want toen ik zes jaar was ben ik thuis op de boerderij door een raam gevallen. Het glas heeft een aantal zenuwen in mijn linkerarm doorgesneden en daardoor lees ik alleen rechtshandig braille en dat geldt ook voor het typen. Ik wil graag iets in de planning gaan doen, het allerliefst in de agrarische sector.”

Het gezelschap in de GAC-kantine praat nog wat door. Over het lintje waarmee Johan tijdens het lopen gestuurd wordt en dat steeds losser kan. Over de code “Tak 3-2-1”, om de nadering tot een obstakel aan te geven. Over op hete kolen lopen, wat betekent dat je vooral op je tenen moet leunen, en – met een brede glimlach, ook bij Johan – over elkaar blindelings vertrouwen. Het leven gaat immers dóór!

GAC is hard op zoek naar meer buddy’s. Belangstelling? E-mail naar thomvandinter@gacgemert.nl of naar marcvanasten@gac.nl Voor meer info over (hard)lopen bij borstkanker bij GAC: RCVRYRUN@gacgemert.nl